مقصد تويي.تنها خودت.و تمام آدم ها و اتفاق هاي راه وسيله اند تا هر چه راحت تر به مقصد برسيم.گاهي فراموشت ميكنيم.اصله يادمان ميرود براي رسيدن به چه هدفي آغاز كرده ايم راه را.
ودرست غم انگيز ترين لحظه همين جاست .همين جايي كه در دل يكي از همين اتفاق ها يا در كنار يكي از آدم هاي بين راهمان ميمانيم و انتهاي راه را به كلي فراموش ميكنيم!
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
